Matamis na Pagtatapos

"Babalik ako kapag kasing taas mo na ang bubong!" Iyan ang sinabi ko sa three musketeers bago ako umalis tungong Osaka. Mga bata pa sila, pero alam kong naiintindihan nila ang mga salitang iyon. Alam nilang hindi na ako babalik. Uuwi na ako. Tapos na ang paglalaro. .


Ayaw kong mangako. Maghihintay palagi at magtatanong kung kailan ako makikipaglarong muli. Naramdaman ko ang init ng kanilang mga yakap na tila mga kuting na naglalambing. Walang mga kataga pero pinipigil ang aking mga paa at kinakadena ang aking damdamin.

Ilang taon mula ngayon, inaasahan kong tatawag ang mga iyan sa akin. Ang isa maaaring mag-aaral sa Japan. Isa nama'y magtatrabaho o di kaya naman ay papasyal. Malawak ang mga posibilidad.

Nakipaglaro pa ako, limang minuto bago ako tuluyang umalis. Sa huli, kumaway na akong papalayo sa kanila. May ngiti na sa kanilang mukha na tila inaasahang babalik pa ako kinabukasan. Unti-unti, alam kong tuluyang lalayo na sa kanilang isip na minsa'y nagkulitan kami sa mahabang lumang kalye ng Vienna.

Lahat ng bagay ay nagtatapos... at nagsisimulang muli. Ganoon lang naman ang buhay! Sadyang may panahon sa lahat ng mga pangyayari at napakabuti ng Dios dahil may iba't ibang emosyong nakapaloob sa pakikipagkaibigan.

Hindi na muling mauulit pa ang mga masasayang tagpong tulad nito sa anumang kalawakan at panahon, pero salamat dahil sa pambihirang pagkakataong makaranas ng isang matamis na pagtatapos.